Margriet Tolhoek

In september 2016 ben ik begonnen met het schrijven van

mijn eerste roman. Mijn goede vriend en striptekenaar

John van Mourick heeft me hier toe aangezet. Eerst

schreef ik verhaaltjes voor zijn strips. Ik was echter zo snel

dat hij me niet bij kon houden met tekenen.

 

De inspiratie voor mijn eerste roman kwam echter niet van

hem. Die kwam van Monika. Monika was een lieve vrouw.

Tijdens een verblijf in Duitsland heeft zij me op het idee

gebracht. Ze was een inspiratiebron voor mijn leven.

Sindsdien is alles in en stroomversnelling geraakt. Ik ben

haar dan ook zeer dankbaar.

Helaas heeft zij mijn boek nooit mogen bewonderen. Door omstandigheden kon ik pas na haar overlijden er naar toe gaan. Op de begraafplaats heb ik samen met haar man Bruce nog even stilgestaan bij de plaats waar ze uitgestrooid is. Het is een mooie plaats met veel zonlicht. Ik hoop dan ook dat het zonlicht over vele mensen zal schijnen en hun hetzelfde goede gevoel zal geven als ik had bij deze lieve vrouw.

​

Mijn inspiratie kent echter geen grenzen en daarom ben ik genoodzaakt om niet alleen de verhalenplank van John verder te vullen, want vol is natuurlijk vol. Maar ook tijd te nemen om de verhalen die nu nog in me zitten, er uit te halen. Dat doe ik nu door romans te schrijven.

In het begin was ik al blij dat ik de mijlpaal van 100 pagina's gehaald had. Nu ben ik er achter gekomen dat 300+ pagina's heel normaal is voor me.

​

Ik schrijf onder een pseudoniem. Dan doen wel meer mensen. Maar mijn pseudoniem is een speciale. Hiermee wil ik mijn overleden tante eren, waar ik vroeger, als kind, vaak kwam.

​